آشنایی با تکنولوژی WDM

روش WDM  به عنوان روش اصلی در انتقال اطلاعات در سیستم‌های نوری از اوایل دهة 1980  مورد توجه و استفاده قرار گرفته است. امروزه نیز تلاشهای بسیاری برای  استفادة بهینه از این روش در کاربردهای مختلف، در حال انجام است. DWDM و CWDM  دو روش اصلی مورد استفاده در شبکه‌های نوری است.

اگر نگاهی به مشکلات فعلی صنعت مخابرات، به خصوص در زمینة سرویس‌دهی به کابران بیندازیم، به اهمیت WDM بیشتر پی خواهیم برد. اولین چالش پیش روی صنعت مخابرات، افزایش روز افزون تقاضا برای سرعت‌های بالاتر و در نتیجه پهنای باند بیشتر است؛ به طوری که برخی اعتقاد دارند ظرفیت لازم برای شبکه، هر شش ماه، دو برابر می‌شود. دومین چالش اساسی موجود، تکنولوژی‌های گوناگونی است که برای عملیاتی کردن و استفاده از انواع شبکه به کار می‌روند.IP ATM, وSONET

(synchronous optical network  ) از جملة این موارد هستند که به طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرند و هر یک مزایای خاص خود را دارا هستند؛ اما هر یک به تجهیزاتی برای تبدیل به یکدیگر نیاز دارند.

با استفاده از شبکه‌های نوری و روش WDM می‌توان تا حد زیادی این مشکلات را برطرف کرد.این تکنولوژی در سال 2011 میتوانست 160 سیگنال نوری با استفاده از این روش در دست بگیرد و به پهنای باندی تا 1600Gbit/s دست بیابد که با استفاده از این پهنای باند، می‌توان بیش از 30میلیون تماس تلفنی را فقط با استفاده از یک فیبر منتقل کرد و مشکل تکنولوژی‌های متفاوت نیز به راحتی حل می‌شود. با توجه به اینکه اطلاعات بر روی فیبر با استفاده از روش  WDM بر روی طول موج‌های مختلفی ارسال می‌شود که مستقل از یکدیگر عمل می‌کنند، لذا می‌توان به راحتی انواع مختلف تکنولوژی را در این زمینه مورد استفاده قرار داد و خدمات مختلفی نظیر صوت، تصویر، اطلاعات و مولتی مدیا را به کاربران ارائه کرد.

راه‌حل‌های افزایش ظرفیت در شبکه‌های نوری:

برای افزایش ظرفیت شبکه، می‌بایست راه حلی انتخاب شود که اقتصادی باشد و کاربر را برای استفاده از آن ترغیب کند. اولین راه‌حلی که به ذهن می‌رسد، استفاده از تعداد بیشتری فیبر برای دسترسی به پهنای باند بالاتر است که این کار اصلاً به صرفه نیست؛ چرا که یک راه‌حل کاملاً سخت افزاری است که با صرف هزینه و وقت زیاد همراه است. ضمن آنکه استفاده از تعداد فیبر بیشتر، الزاماً امکان ارایه خدمات جدید را برای ISPها فراهم نمی‌آورد. راه‌حل دوم افزایش سرعت، استفاده از مالتی پلکسینگ زمانی TDM است که با تقسیم‌بندی زمانی‏ امکان ارسال اطلاعات بیشتر را بر روی فیبر فراهم می‌آورد. این روش به‌طور معمول بر روی شبکه‌های فعلی مخابرات استفاده می‌شود؛ اما امکان افزایش ناگهانی سرعت با این روش امکان‌پذیر است. روش TDM هم اکنون در شبکه‌های انتقال بر اساس SONET که استاندارد امریکای شمالی و SDHکه استاندارد بین‌المللی است به‌کار می‌رود. قابل ذکر است که SONET و  (synchronous digital hierarchy)SDH  استانداردهایی هستند که برای سیگنالهای دیجیتالی تعریف شده‌اند و سرعت ارتباطات، ساختار بسته‌ها و رابط‌های نوری را استاندارد می‌کنند.

راه‌حل سومی نیز برای ISP ها وجود دارد و آن استفاده از روش WDM است. در این روش، به هر یک از سیگنالهای نوری ورودی، یک طول موج و یا یک فرکانس خاص داده می‌شود و سپس تمام سیگنال‌ها بر روی یک فیبر ارسال می‌شوند. از آنجا که هر یک از این طول موج‌ها مستقل از یکدیگر هستند و بر روی هم هیچ گونه تأثیری ندارند، این امکان را به ISPها می‌دهند تا از امکانات موجود شبکه به طور بهینه بهره بگیرند و بتوانند از تکنولوژی‌های مختلف استفاده کنند. در واقعWDM، چندین سیگنال نوری را ترکیب می‌کند و آنها را به‌صورت یک مجموعه، تقویت و ارسال می‌کند که این امر موجب افزایش ظرفیت خواهد شد. هر یک از این سیگنالها می‌توانند سرعت‌های مختلف نظیر OC-3,-12,-24

وفرمتهای گوناگون IP،ATM،SONET را داشته باشند.

برای دریافت کامل مقاله روی لینک زیر کلیک کنید.برای دریافت از سرورباید ثبت نام کوچیکی انجام بدین.
دانلود فایل WORD
دانلود فایل PDF